کاشون، سرزمین هفت هزار ساله ایران، برگی از افتخارات قدیمی دیار پارسیانه که در اردیبهشت ماه، قمصر کاشون، میزبان گردشگرانی می شه که عاشق گلاب گیری هستن. دیار عقرب، گل سرخ، پشمک، خونهای تاریخی، حموم فین و سرزمین اسمای جاویدان، مقصد گردشگری مهم ایه که پیشنهاد میکنیم در اردیبهشت ماه واسه بازدید از اون برنامه ریزی کنین. گزارش امروز سرویس گردشگری ما شما رو با مقصدهای توریستی کاشون در جریان سفر یه روزه آشنا می کنه.
با کاشون گردی امروز ما همراه باشین.
بهار بهار، چه اسم آشنایی. . .
بهار، حتما بهترین فصل سال واسه سفره. چون که با گرمای سوزان تابستون که در خیلی از نقاط کشور تماشاگر هستیم، روبرو نبوده و به خاطر نبود تعطیلی مدارس و دانشگاه ها، با حجم میلیونی گردشگر مواجه نخوایم بود. از طرفی، از هفته سوم فروردین تا هفته پایانی خرداد، یکی از خلوت ترین زمانا واسه به کار گیری مقصدهای گردشگری و اقامتی در ۳۱ استان ایران میشه. به این موضوع دقت لازم رو به عمل بیارین که در ایام بهار، به خصوص پس از تعطیلات نوروز، قیمت هر شب اقامت در هتلای لوکس تا معمولی بعضی وقتا تا ۵۰ درصد با افت قیمت روبرو می شه که این یه فرصت ایده آل واسه گردشگران در فصل بهاره. همین وضعیت تقریبا واسه فصل پاییز هم هست و میشه با کم ترین هزینه به نسبت فصل تابستون و دو هفته عید، نسبت به گردش در استانا دست به کار شد.
فرق گردشگری پاییزی و گردشگری بهاری اون هستش که هوا در پاییز ایران به مراتب سرد تر از فصل بهار بوده و بعضی نقاط ایران مثل کردستان و لرستان، که طبیعت فوق العاده ای در بهار دارن، در پاییز به خصوص در نیمه دوم اون، خیلی سرد می شه و از فهرست اولویتای گردشگری خارج می شه.
پس هم از نظر قیمت سفر و هم شرایط آب و هوایی و هم خلوتی مقصدهای گردشگری، بهار، فصل عاشقان سفره. یکی از این جاها، حتما کاشانه. جایی که شما رو به مهمونی سوغات خوشمزه، مردمون مهمون نواز و مکانای دیدنی و تاریخی عجیب می بره. جایی در کویر. دیار نامداران و نام آوران ایرونی.
دسترسی شما از هر نقطه ایران به کاشون، با قطار و اتوبوس جفت و جوره. کاشون فرودگاه نداره و باید از اصفهان یا مناطق دور و بر استفاده کنین. این دیار رو در بعضی کتب، به عنوان با اصالت ترین و اولین شهر ایران و جهان خطاب کردن. باغ فین، از جمله باغای ایرانیه که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار داره.
با شکوه باغای ایرونی آشنا شیم
چیجوری به کاشون بریم؟
از قطار واسه سفر به کاشون استفاده کنین. اگه فاصله مکانی شما با کاشون کم تر از ۴۰۰ کیلومتره، از اتوبوس هم می تونید استفاده کنین. اما خوب اگه فردی از سیستان و بلوچستان قصد کاشون گردی داشته باشه، بهتره از هواپیما یا قطار استفاده کنه و دست کم ۱ روز رو واسه رفت و اومد خود در نظر بگیره.
اگه نزدیک کاشون هستین مثلا تو تهران سکونت دارین، بلیط رفت و برگشت قطار رو جفت و جور کنین. قطارها معمولا به مقصد تهران، شلوغه و احتمال داره حتی در ایام کم مسافر بهار هم، بلیط خیلی راحت جور نشه.
فاصله تهران با کاشون با قطار سه ساعت و اندیه. یعنی اگه ۷ صبح حرکت کنین، ۱۰ ایستگاه قطار کاشون هستین. خرید بلیط قطار دست کم ۱ هفته قبل از سفر، شما رو با قیمت کمتری روبرو میکنه.
بعد از قطار چه کنیم؟
در ایستگاه کاشون که پیاده می‌شید، واسه رسیدن به مرکز شهر یا دیگه مکان‌ها باید ماشین سوار شید، معمولا داخل ایستگاه تاکسی هست، اما اگه نبود، کنار اتوبان که وایسید، دومی یا سومین ماشین می‌ایستند و فقط می‌پرسد کجا می‌روید و شما رو می‌برد! راه‌آهن کاشون در شرقی‌ترین نقطه شهر قرار گرفته و «باغ‌فین» که ثبت جهانی هم شده و به نظر می‌رسد هر کسی که به کاشون می‌رود حتما باید اونو ببینه، در غربی‌ترین نقطه اون! شاید فکر کنین بهتره از راه‌آهن به مرکز شهر برید و بعد به سمت غرب و باغ فین برید، اما از ما به شما نصیحت که همون اول کار از ایستگاه به باغ‌فین برید، هم اینکه ممکنه عصر با در نظر گرفتن ترافیک محل‌های دیدنی در مرکز شهر هم خسته شید و هم اینکه دیگه زمان رفتن به سمت دیگری از شهر رو نداشته باشین، هم اینکه باغ‌فین شلوغ و البته گرم میشه.
پس همون اول یه ماشین بگیرین به سمت باغ‌فین و حواستون هم باشه که دربست حساب نکنن! بگید مسافر بزنه، اما در آخر بین ۱۲ تا ۱۵ هزار تومن کرایه می‌گیرد.
باغ‌فین کاشون
نام باغ‌فین هم در میان آثار ثبت شده ملی هست، هم چند سالیه به ثبت جهانی یونسکو رسیده. اما دلیل معروفیت این باغ به جز اینکه باغ‌ایرونی دوره صفویه س، محلیه که ناصرالدین شاه، صدراعظم خود «امیرکبیر» رو به قتل رسونید، حموم فین که امکان بازدید از اون هست، قتلگاه امیرکبیره.
به هر حال وقتی به کاشون سفر می‌کنین، باغ‌فین رو هم باید دید، اما کلا باغ‌فین رو نمی‌توان در دسته بناهای خیلی خاص قرار داد، این باغ شباهت زیادی به باغ‌های یزد داره و بدیش اینه بخش‌های خیلی از بخش‌های داخلی سازه از بین رفته، در باغ‌فین حتما بخش «حوض جوش» رو ببینین، یکی از ورودی‌های آب چشمه به باغ از این قسمت بوده که در ضلع جنوبی باغ قرار گرفته، این حوض ۱۶۰ چاله داره که ۸۰ چاله اون ورود آب و ۸۰ چاله اون کار خروج آب رو انجام میدن.
یه سمت تپه‌های سیَلک
خیلی وقتتون رو در باغ‌فین و دور و بر اون صرف نکنین، یه شهر واسه دیدن باقی مونده! بهتره راه بیفتید و از همون خیابون امیرکبیر که در ورودی و خروجی باغ‌فینه، به سمت تپه‌های سیَلک برید. این تپه‌ها هیچی خاصی ندارن، واقعا تعدادی تپه هستن که می‌تونید کمی روی اون‌ها راه می‌روید و یه نمایشگاه از بیان و وسیله‌های پیدا شده از تپه‌ها رو ببینین.
شاید خیلی راحت بشه این محل رو از لیست دیدنی‌های کاشون حذف کرد، اما بعدا می‌تونید از اینکه در جایی قدم گذاشته‌اید که آدم‌های هشت هزار سال پیش در اون قدم گذاشته‌ان، حالتون فرق میکنه.
واسه رسیدن به این تپه‌ها از همون خیابون امیرکبیر ماشین بگیرین، البته به نظر می‌رسد تقریبا کرایه تاکسی‌ها در کاشون زیاده، راه باغ‌فین تا تپه های سیلک رو با ما ۵ هزار تومن حساب کردن، اما دمِ در ورودی پیاده شدیم. واسه دیدن تپه‌ها به بلیت نیاز نیس، اما واسه تماشای نمایشگاه اثار یافت شده از تپه‌ها باید بلیت جفت و جور کنین که ما عزممونو جزم کردیم فقط تپه‌ها رو ببینیم.
زندگی روی این تپه‌ها دو مرحله بوده، مرحله اول از هشت هزار سال تا هفت هزار و ۳۰۰ سال قبله که آدم‌ها به شکار حیوانات مشغول بودن و با گیاهان واسه خودشون سرپناه می‌ساختن. بعد از اون در مرحله دوم یعنی از هفت هزار و ۳۰۰ سال تا ۶ هزار و ۷۰۰ سال قبل زندگی آدم‌ها وارد مرحله پیشرفته‌تری شده و کار با فلزات رو یاد گرفته بودن. اما در حدود سال‌های ۶ هزار و ۷۰۰ سال تا ۶ هزار ۶۰۰ سال قبل آخرین روستای این منطقه خالی از ساکنان میشه، دلایل اونم به عواملی مثل مریضی و زلزله و نابودی زیست محیطی برمیگرده. البته امروزه در منطقه می‌تونید بقایای استخون آریایی‌هایی که شاید در اثر زلزله از بین رفته‌ان رو ببینین.
پیش به طرف مرکز شهر
حالا که دو محل دورتر از مرکز شهر رو دیده‌اید و ساعت هم تقریبا ۱۱ قبل از ظهره، با یه ماشین به سمت مرکز شهر و خونه های تاریخی برید. البته ماشین پیدا کردن خیلی ساده نیس و بهتره که در راه و کنار خیابون راه برید تا ماشین پیدا کنین. البته اگه خوش‌شانس باشین یه راننده خوش‌اخلاق و راه بلد سوارتان میکنه و در آخر هم چون مهمون شهرشون شده‌اید و با این بهونه که مسیرش بوده، از شما پول نمی‌گیرد!
خونه های تاریخی کاشون همه در کنار هم هستن و از اول خیابون که شروع کنین، با خیال راحت همه رو دیده‌اید و خیالتون راحته هیچ‌کام هم از دست نمی‌روند!
سرای عامری‌ها
سرای عامری‌ها که بعد از تعمیر امروز به اقامتگاه زیبایی بدل شده، شاید اولین مقصد شما در خیابون میشه، خونهای بزرگ و قدیمیه که شاید به قرن ۱۳ برمیگرده. البته واسه ورود به خونه باید بلیت ۵ هزار تومانی اونو جفت و جور کنین. این خونه دو حیاط جداگونه از هم واسه دو بخش داخلی و اندرونی داره که و از ویژگی‌های اون باشکوه بودن هرکدوم و تزئینات بخش‌های جور واجور خونه س.
از اون‌جایی که شما در سرای عامری‌ها اتاق ندارین، فقط بخش حیاط و ساختمون اصلی رو می‌تونید ببینین و البته از یه راهروی متفاوت و عجیب و به پشت بام برسین که اتفاقا خیلی هم زیباست.
خونه تاریخی طباطبایی‌ها
مرحوم سیدجعفر طباطبایی که از تجار معروف و شناخته شده فرش دستباف در کاشون بوده، در سال ۱۲۰۹ شمسی سنگ‌بنای خونهای چهار هزار متری رو می‌گذارد! خونهای با بخش‌های اندرونی، خارجی و مخصوص خدمه که همه با هم ۴۰ اتاق، چهار حیاط، چهار سرداب (زیرزمین)، سه بادگیر و دو راه عبور قنات داره.
ساختن خونه هم ۱۰ سالی زمان بُرده! واسه ورود به خونه هم بلیت دو هزار ۵۰۰ تومانی رو باید جفت و جور کنین، اگه به خونه طباطبایی‌ها رفتید، خودتون رو مثل ما خسته نکنین که همه ۴۰ اتاق رو از نزدیک ببینین، از بودن در حیاط‌ها و اتاق‌های اصلی لذت ببرین و کنار گل‌های حیاط عکس بگیرین. ۴۰ اتاق خالی خیلی هم دیدن نداره و فقط خستگی واسه‌تون باقی می‌گذارد، البته چون خیلی بزرگه، حواستون باشه هر چهار حیاط رو ببینین که هر کدوم زیبایی خاص خودشون رو دارن.
خونه تاریخی بروجردی‌ها
خونه بروجردی‌ها که خیلی هم به خونه طباطباییا نزدیکه، داستان جالبی داره، می‌می گن حاج سیدمهدی نطنزی که بازرگان ساکن کاشون بوده و به خاطر سفرهای زیادش به بروجرد، بروجردی نامیده می‌شده، عاشق دختر حاج سیدجعفر طباطبایی (همون صاحب خونه طباطبایی‌ها) میشه و پدر دختر شرط ازدواج دخترش رو ساختن خونهای مانند خونه خودش عنوان کرده! جادوی عشق کار خودشو کرد و بعد از هفت سال حیاط اندرونی خونه ساخته میشه و بعد ۱۱ سال دیگه هم واسه ساختن تالار اصلی زمان صرف میشه.
ورودی خونه بروجردی‌ها هم دو هزار و ۵۰۰ تومنه و علاوه بر حیاط قشنگتر، گچ‌بُری‌ها چشم نوازی داره و وقتی واسه دیدنش رفتید، تموم مدت سر به هوا هستین!
خونه تاریخی عباسیان
خونه عباسیان هم مثل دو خونه قبلی در همون محله قرار گرفته و بلیت دو هزار ۵۰۰ تومانی داره، البته زیربنای اون خیلی بیشتره و معماری متفاوتی هم داره که در همه‌جا تقارن رعایت شده.
اما خونه عباسیان یه رستوران معروف هم داره که اگه براساس همین برنامه پیش اومده باشین، حالا دیگه وقت نهاره و می‌تونید قبل از دیدن خونه یا بعد از دیدن اون به رستوران برید و نهار بخورین. البته رستوران خیلی شلوغیه و پر از توریست‌هاییه که می‌خواهند غذای ایرونی رو در دل ایران تجربه کنن! غذاهای مختلفی هم داره، اما غذای کاشون، آبگوشت، مسما بادمجان با گوشت شتر و گوشت و لوبیا با برنج و شویده. البته شک نداشته باشین غذاهای جور واجور دیگری هم هست و حتی ممکنه هر منطقه غذایی رو به شکل متفاوتی سرو کنه، اما این غذاها رو در رستوران خونه عباسیان می‌تونید پیدا کنه، دوغ و ماست محلی خوشمزه‌ای هم دارن.
حموم سلطان امیر احمد
این منطقه کاشون به محله سلطان امیراحمد معروفه و حموم سلطان امیراحمد هم همین‌جا قرار گرفته. بلیت ورودی اون واسه هر نفر دو هزار تومنه و باید بگیم به جز معماری خاص و قشنگتر انتظار چیز دیگری رو نداشته باشین. پشت بام حموم‌های قدیمی هم که از پایه زیبایی خاصی داره.
و برگشت..
حالا که با این برنامه همراه شده‌اید و کاشون رو دور زده‌اید، دیگه ساعت از ۵:۳۰ عصر گذشته و کم‌کم باید به سمت ایستگاه قطار برگردین. شاید جاهای دیدنی از این لیست جا مونده باشن، مثل همین بازار که ساختمون‌های مختلفی داره، اما سفر یه روزه س و به هر حال محدودیت‌های وقتی داره و از طرفی آدمیزاد هم خسته میشه! اگه همه راه رو مو به مو با ما امده باشین، می‌دونین که دیگه توان راه رفتن هم ندارین و خیلی خسته هستین. از همون دور و بر بازار یه بستنی بخرین، سوار تاکسی شید و با ۵ هزار تومن به به ایستگاه قطار برسین.
حساب کتاب پایانی
با در نظر گرفتن بلیت‌های ۱۸ هزار تومانی قطار و بلیت‌ها و آژانس در حدود ۱۵۰ هزار تومن خرج کرده‌اید. این رقم بدون در نظر گرفتن نهار و خرید سوغاتیه که بستگی به انتخاب خودتون داره.
بیشترین پولی که خرج میشه، واسه بلیت مکان‌های دیدنی و آژانس‌هاست. اگه از تهران می رید، اتوبوس و قطار در انتظار شما میشه. اگه به کاشون رفتید، تصویر و نظرات خود رو از راه کانالای ما در شبکه های اجتماعی بفرستین.
سفر به «سوباتان»، بهشت اردیبهشت ایران رو یادتون نره