از حدود سال ۱۹۴۷ تا سال ۱۹۹۱، تنش ناتموم جنگ سرد باعث شده بود که نیروهای نظامی آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی همیشه در حالت آماده باش قرار داشته باشن و هر کدوم از دو طرف این آمادگی رو داشتن تا به هر گونه عملیات تهاجمی و تحریک آمیز طرف مقابل به بدترین شکل ممکن جواب بدن. در میان وسایل دفاعی هر دو کشور ، میشه به موشکای اتمی زیادی که در سیلوهای خاصی تحت تصمیمات شدید امنیتی قرار داشته و آماده پرتاب بودن اشاره کرد.
در هر کدوم از این پایگاه ها آدمایی مستقر بودن که در صورت دریافت فرمون از مقامات مافوق خود با فشار دادن یه دکمه موجبات مرگ هزاران نفر رو جفت و جور می کردن. یکی از این مردان یه سرهنگ دوم روسی به نام استانیسلاو پتروف بود که در نیروی هوایی اتحاد جماهیر شوروی خدمت می کرد.
در ۲۳ سپتامبر سال ۱۹۸۳، پتروف مانند همیشه در حال مدیریت پایگاه هسته ای سرپوخوف-۱۵ در خارج از مسکو بود و تنش بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی از هر زمان دیگری بیشتر شده بود. سه هفته قبل، شوروی یه هواپیمای مسافربری کره جنوبی رو که وارد حریم هوایی این کشور شده بود ساقط کرده و همه ۲۶۹ مسافر اون از جمله یه نماینده عضو کنگره آمریکا جون خود رو از دست داده بودن. در حدود نیمه شب، سیستم موجود در پایگاه که پتروف مسئولیت اونو بردوش داشت شروع به اخطار دادن کرد که یه موشک بالستیک بین قاره ای به سمت اونا میاد. براساس برنامه ایشون باید اینجور موضوعی رو خیلی سریعً به مقامات مافوق خود گزارش می داد تا اینجوری سلسله مراتب فرماندهی دستورات لازم واسه مقابله به مثل رو صادر کنن اما پتروف کمی تأمل کرد.
موضوع واسه ایشون کمی عجیب به نظر می رسید. به باور ایشون اگه قرار بود آمریکا عملیاتی تهاجمی رو علیه شوروی بکنه این کار رو با تموم توان و نیرو انجام می داد. اینجوری در اینجور شرایطی باید پتروف تماشاگر پرتاب صدها موشک بالستیک بود و نه فقط یه موشک. هم اینکه اون می دونست که سیستم بسیار جدید بوده و به باور شخصی اون هنوز نمیشه به طور کامل به اون اعتماد کرد.
پس ایشون اخطار دستگاه رو یه خطا تلقی کرده و از گزارش دادن موضوع دوری کرد هرچند دستگاه بازم نزدیک شدن یه موشک هسته ای بالستیک رو گزارش می کرد.
ایشون بی صبرانه منتظر بود که مشخص شه دستگاه دچار مشکل و خطا شده هر چند بعدا گفت که مطمئن نبوده دستگاه دچار مشکل فنی شده.
بعد از یه مدت چراغ اخطار دستگاه قطع شد و مشخص گردید که هیچ موشکی در کار نبوده.
بعد در ساعات اولیه صبح روز بعد، سیستم راداری پایگاه نزدیک شدن ۴ موشک دیگه رو نشون داد و پتروف دوباره با در نظر گرفتن تجربه قبلی و تعداد کم موشکا از گزارش دادن موضوع دوری کرد و دوباره ایشون درست فکر کرده بود. بعدا مشخص شد که این اخطارهای نادرست در نتیجه یه مشکل رادیویی در سیستمای اخطار ماهواره ای شوروی اتفاق افتاده. این مشکل واسه همیشه با تغییر دادن مدار چرخش ماهواره رفع شد.
پتروف بعدا گفت که آموزشای غیرنظامی اش به اون کمک کرده که تصمیم درست رو در پیش بگیره.
بیشتر همکاران اون سربازان حرفه ای بوده و فقطً آموزش نظامی دیده بودن و اگه شیفت کس دیگه ای غیر از پتروف بود گزارش دیدن موشکا به سرعت مخابره می شد.
اینجوری این گزارشات مطمئنا به جواب شدید و فاجعه بار شوروی منتهی می شد.
این اتفاق مانند بسیاری اتفاقات دیگه در دوران جنگ سرد تا اواسط دهه ۱۹۹۰ پنهونی مونده و مسکوت گذاشته شد.
اما پس از معلوم شدن ماجرا سازمانای خیلی از پتروف به خاطر کاری که انجام داده و مانع از مرگ هزاران آدم بیگناه شده بود تقدیر کردن. با این وجود ایشون گفته بود که دولت شوروی قبلی واسه این خدمت بزرگی که به آدمی کرده بود نه اونو تنبیه کرده و نه به اون جایزه داده بود. البته به گفته خودش این اتفاق افسران مافوق اونو ناراحت کرده بود چون معلوم شدن این موضوع شاید به جایزه گرفتن پتروف منتهی می شد اما مطمئنا مافوقش به خاطر مشکل دستگاه تنبیه می شدن. به خاطر همین افسران مافوق پتروف ترجیح دادن این موضوع رو مسکوت باقی بذارن.